Tegoroczny Festiwal to jeden wielki eksperyment. Inaczej niĹź w zeszłych latach cały poświęcony został jednemu tematowi, wszystkie wystawy programu głównego – wystawa przekrojowa, wprowadzająca, na dwu piętrach Bunkra Sztuki, i 23 wystawy rozsiane po muzeach i galeriach – powstały na zamówienie. Gościnnymi kuratorami zostali wybitni artyści, Adam Broomberg i Oliver Chanarin.

Program główny 9. edycji Miesiąca Fotografii zatytułowany został „Alias”, poniewaĹź myślą przewodnią jest pewna koncepcja. Jest nią heteronim; pojęcie siostrzane wobec pseudonimu, z jedną waĹźną róĹźnicą. Pseudonim ukrywa osobę autora, kiedy ten nie chce lub nie moĹźe publikować pod własnym nazwiskiem; heteronim tworzy autora fikcyjnego. Ów autor obdarzony jest własnym Ĺźyciorysem, stylem literackim, przekonaniami, często wchodzi w interakcje z autorem lub innymi postaciami przez niego stworzonymi; często wyraĹźa opinie odmienne od opinii autora. Za mistrza heteronimu uchodzi portugalski poeta Fernando Pessoa, który publikował co najmniej pod 72 heteronimami (choć całkiem moĹźliwe, Ĺźe było ich więcej). 

„Alias” jest więc projektem artystycznym opartym na idei heteronimu, i poświęconym ryzyku związanym z porzuceniem własnej toĹźsamości i nieskończonym moĹźliwościom, jakie daje wcielanie się w nieistniejące osoby. 

W Bunkrze Sztuki zaprezentowana zostanie wystawa przekrojowa, Alias. Przegląd, ukazująca rys historyczny zjawiska. Jest to autorski bryk z historii fotograficznego heteronimu,  to w pewnym sensie teren najłatwiejszy, bo juĹź oswojony – moĹźna ją zwiedzać ze specjalnym przewodnikiem, prezentującym Ĺźyciorysy i twórczość autorów fikcyjnych i rzeczywistych. Tu wszystko jest dopowiedziane, wszystkie dzieła były juĹź pokazywane, niektóre znajdują się w podręcznikach historii sztuki, między innymi Marcela Duchampa jako Rrose Sélavy (na zdjęciu Man Raya), prace Walida Raada (pokazującego swe prace jako The Atlas Group), Briana O'Doherty’ego (występującego jako Patrick Ireland), Renzo Martensa, Simona Fujiwary (jako jego ojca), Williama Kentridge’a (jako Kentridge vs Kentridge), Zbigniewa Libery, Sophie Calle, Aleca Sotha, Rogera Ballena, a takĹźe wielu innych, którzy wykorzystują w swojej twórczości strategię heteronimu. 

Ten przegląd jest ostatnim miejscem, gdzie czuć twardy grunt pod stopami. Kolejne 23 wystawy zostały stworzone przez literacko-artystyczne (bo nie tylko fotograficzne) tandemy. Wszystkie te projekty będą miały swoje premiery na tegorocznym Miesiącu Fotografii. Zadaniem literatów było stworzenie szalunku, czyli wymyślenie postaci twórcy; artyści mieli ten szalunek wypełnić dziełem. I choć nazwiska wszystkich twórców są znane, to nie będą – ani teraz, ani po festiwalu – dopasowane do konkretnych wystaw. Na tym przecieĹź polega idea heteronimu, strategia twórcza z nim związana – Ĺźeby stworzyć postać i jej dzieło. Ten zestaw tworzy całość; dodatkowej osoby, autora rzeczywistego, wcale tu nie trzeba. A dla dociekliwych dodatkowa zabawa: mogą spróbować zgadnąć, kto jest kto; i zastanowić się przy okazji, jakie to ma znaczenie, czyli liczy się metka (nazwisko znanego autora), czy samo dzieło.