Niemy krzyk oczu: „FOTOGRAFIA UMIERA!”. Bezsilność i rezygnacja wobec potężniejącej fali zalewającej rynek aparatami z funkcją filmowania w trybie „Full HD”. Tęsknota za czasami, gdy to magiczne urządzenie słuĹźyło wyłącznie do zatrzymywania w kadrze ulotnych chwil. Teraz w kadrze coraz więcej ruchu. Miesiąc Fotografii w Krakowie – tylko miesiąc. Niepokój: czy ludzie przypomną sobie, jakie emocje przekazywane są poprzez niewielki arkusz papieru zwanego zdjęciem? Jego wzrok próbuje wyłowić z tłumu tych, co jeszcze czują, rozumieją, Ĺźe dobra fotografia to początek niekończącej się historii, a nie skończony film lub scenka. 

Jego oczy są jak wymienna optyka w lustrzankach – patrzy na przechodzący tłum swoim szerokokątnym wzrokiem, stara się ogarnąć wszystko, wszystkich, zatrzymać w kadrze umysłu, choćby na 1/250 sekundy.

Nieruchomy wzrok, przesłona tęczówki i sensor siatkówki, mózg ukryty głęboko, przechowujący „obrazki z wystawy” Ĺźycia. Rozpiętość tonalna emocji kaĹźdego zarejestrowanego obrazu. Podążać za ustalonym obrazem to poddawać się zmiennym emocjom. 

Ten człowiek nie chce ujawniać swojej toĹźsamości – nie jest to konieczne, a nawet jest zbędne. Informacje o jego Ĺźyciu i pochodzeniu zakłóciłyby przekaz, z jakim do nas się zwraca. Jego misją jest ratowanie tego, co w fotografii zawsze było najistotniejsze: nie ruchomy obraz, tylko nieruchome zdjęcie, emocje zamroĹźone w jednej chwili w temperaturze zera absolutnego migawki. Brak miejsca zamieszkania, Ĺźyciorysu, jakichkolwiek punktów odniesienia dla ciekawskich dziennikarzy, którzy moĹźe chcieliby przygotować kolejny „reality show”. Tylko ta nieruchoma twarz i niemy krzyk oczu: „FOTOGRAFIA UMIERA!”